بررسی ارتباط بین هورمون لپتین و مقاومت به انسولین در کودکان چاق ایرانی

لپتین هورمونی مشتق از بافت چربی بوده که در پاتوژنز چاقی نقش عمده ای ایفا می کند. هیپرانسولینمی و مقاومت به انسولین از جمله عوارض چاقی می باشند. هیپرانسولینمی یکی از عواملی است که به نظر می رسد سطح هورمون لپتین را تحت تأثیر خود قرار می دهد. مطالعات اندکی به بررسی ارتباط بین لپتین و مقاومت به انسولین در چاقی کودکان و نوجوانان پرداخته اند. هدف از انجام مطالعه حاضر بررسی این ارتباط در کودکان چاق ایرانی بود. روش ها: تعداد 13089 دانش آموز مدارس ابتدایی 12 - 7 ساله بررسی شدند. کودکان بر اساس منحنی های رشد به دو گروه دارای افزایش وزن و طبیعی طبقه بندی شدند. از این تعداد 498 کودک برای ارزیابی بیشتر انتخاب شدند که 347 نفر در مطالعه شرکت کردند. قند خون ناشتا، انسولین و لپتین اندازه گیری شد و نمایه homa - ir و نسبت گلوکز به انسولین ناشتا (fgir) به طریق ریاضی محاسبه و سپس بین دو گروه مقایسه شد. یافته ها: بین دو گروه چاق و غیرچاق از نظر میزان لپتین تفاوت معنی داری وجود داشت (1/8  58/11 در برابر 2/5 1/8 05/0 p<). قبل از تطبیق با نمایه توده بدنی، بین لپتین سرم و انسولین ناشتا، نمایه homa و fgir رابطه معنی داری وجود داشت (05/0 p< 07/0 = r و 01/0 p< 1/0 = r 05/0 p< 1/0 = r) که بعد از تطبیق با نمایه توده بدنی، رابطه معنی داری یافت نشد. نتیجه گیری: رابطه بین لپتین و مقاوت به انسولین ضعیف بوده و بعد از کنترل برای نمایه توده بدنی رابطه از میان رفت. به نظر می رسد که عوامل دیگری از جمله نمایه توده بدنی و مقدار چربی کلی بدن در این رابطه تأثیرگذار هستند. انجام مطالعات بیشتر در این زمینه پیشنهاد می شود.